می دانیم در الگوریتم ژنتیکی عملگر ترکیب این وظیفه را دارد که ویژگی های شخصیتی والدین را از کروموزوم های آنها استخراج نموده و آنها را تحت ترکیب جدیدی در فرزندان قرار دهد به امید اینکه فرزندان ویژگی های خوب والدین خود را داشته باشند. انجام این عمل مستلزم داشتن شکل کروموزوم و عمل ترکیب مناسب است.
می دانیم که در ترکیب دو رشته کرموزوم، عمل انتخاب ژن ها از والدین برای تولید فرزند، بسیار مهم است. یک ترکیب مناسب آن است که ژن های "خوب" را در والدین انتخاب نماییم. ولی ما از کجا می توانیم تشخیص دهیم در یک رشته کروموزوم کدام ژن ها خوب هستند و کدام مناسب نیستند؟ علاوه بر این، مشکل دیگر این است که اگر برای یک موقعیت در کروموزوم هر دو والدین ژن خوب وجود داشته باشند، از کجا می توانیم تشخیص دهیم که کدام کروموزوم را برای مقداردهی به این موقعیت باید انتخاب کنیم؟ روشهای مختلفی برای حل این مشکلات ارائه شده است. یکی از این راه حل ها استفاده از ایده داشتن کروموزوم های ناقص است. همانند آنچه در MGA بیان شده است. SEA نیز از این ایده برای رفع مشکل استفاده می کند.
ایده کلی SEA، هر موقعیت ژنی با شکل مجزایی بیان شده است. و هر مقدار، با یک شکل خاص برای پر کردن این موقعیت ها نمایش داده شده است. هر کروموزوم کامل باید فقط و تنها فقط یک نمونه از اشکال موجود برای موقعیت ها را داشته باشد و هر کدام از این موقعیت ها تنها باید با یک شکل خاص پر شده باشند.
در الگوریتم کلی، هر کروموزوم با یک موقعیت (یک بیت) تعریف شده شروع به کار می کند (قدم 1) در آغاز هر دوره با استفاده از عملگر ترکیب symbiotic از روی کروموزوم ها، ترکیبات مختلفی ساخته می شوند. (قدم 2) هر کدام از ترکیبات نشان دهنده یک کروموزوم کامل است و در نتیجه این کروموزوم ها را می توان سنجید (قدم 3) بعد از این که ترکیبات سنجیده شدند، آن اعضایی که خوب نبودند ازجمع کروموزم‌ها خارج می شوند (قدم 4) بعد از این مرحله برای زیاد کردن شانس انتخاب مجدد کروموزوم خوب، از آن کپی هایی ساخته می شود (قدم 5). در حین کار کپی کردن، بخشهایی از کروموزوم خوب به هم متصل می شوند تا کروموزوم ها به طور دقیق تر مشخص شوند. همچنین هر بخش از این کروموزوم هم می تواند با احتمالی جهش کند و کروموزوم جدید بسازد (قدم 6)
http://ieeexplore.ieee.org/document/4425066/